Sei dun xigante que comezou a tremer,
Lento, paralizante, sen se mover.
As forzas naturais que antes o tiñan en pé,
comezaron a movelo, e fixérono caer.
A montaña rompeu, e naquel cadaleito foi bater,
gris, escuro, camiño do alén.
Aquel mundo deteuse para ver a caída dun xigante,
Lenta, grave, sen se deter.
Adéus xigante, adeus para sempre.
Adeus a gran presenza que unha vez,
con nós camiñou, adeus para non volver.
Ningún comentario:
Publicar un comentario