Auga

Móvense sombras traidoras

baixo uns ollos de terra seca

cara uns ollos de auga viva.

Afógase un sentimento espectro

nunha terra máis herma

e nun valeiro máis frío.

Intensos pensamentos de pantasma

docemente ferido polo auga

amargamente tan só.

Debaixo da auga viva

morre a terra seca

de sede e soidade.

Existiu unha árbore nesta terra

que quixo bicar as estrelas

e sempre atopou pó é néboa.

Rachou a terra seca

agroma árbore nova

baixo a ollada do segador.

Ou a duns ollos de auga.

Adeus

Falara cos ventos do ardalén

de auga que asubiaba entre as rochas.

Moito sabían elas da música

que fan as buguinas que gardamos

nos petos da chaqueta.

Eu sentara na area feita cos

pensamentos das pedras,

soterrara a cabeza para saber

se tamén levaran os meus onda elas.

Agora na auga navegaba

porque moitos din que o mar lava

borróns de tinta das nosas páxinas.

Así, vento, area e auga

levaban colgantes cos barcos

daqueles mariños nenos.

A vila marchara e esquecérme,

xamais fun barco de vela

só soñara con chegar a aquel porto.

Eu quedara coa buguina nas miñas mans

e aprendíalle a chorar as cantigas

do vento, da area e da auga.

Dixéralle adeus á miña vila.

Crux

Os mortos non senten

sentiron os corpos

estou morto e sinto

só dor, só dor.

Esquirlas ser, pó.

Unha vida, nada

unha nada non foi nada

os espellismos non son nada.

Os mortos non soñan

non viven

mais eu estou morto

e soño e vivo.

Non rompeches nada

que antes non crebara

só dureza, elegancia

fría do diamante.

É graciosno,

os mortos non senten

pero eu sinto

forza, nada e dor.

Ciclo

Véxote lonxe das miñas mans,

búscante tenras e sinceiras

e só atopan néboa.

Quérote preto e tocarte,

saber que non esvaeces

como fixeron sempre.

Síntome crebar cando lembro

tantas esperanzas fuxidas,

tantas veces rexeitado.

Esquecín por fendido

a chorar aquelo perdido,

mais gardalo no fondo de min.

Pídoche que me mates agora,

ou sequera aprenderme a chorar

dicíndote: quérote.

Sensus

Quero poder lembrar

a cor dos seus ollos de preto,

un intre da súa ollada.

Quero poder saber

canta paz albergan

os muros dos seus brazos.

Quero poder acariñar

a seda tan pura

que ten nos beizos.

Quero poder sentir,

lembrar saber acariñarte,

sentirte.

Deriva

(Recomendo activar o reproductor de música para mellor experiencia)

Eu só son forte

endurecido na invisibilidade

mesmo móvome silente.

Vexo conciencias de auga,

só ondas neses espellos

opacos e superficiais.

Rexeito esas conciencias

Obsérvoas insensible.

Forte e profundo.

Ás veces desexaría

de quen achase a miña profundidade

e sentirme vulnerable.

Música de Docjazz4

Egos

(Recomendo activar o reproductor de música para mellor experiencia)

Eu son o que máis amo.

Eu devezo ser Eu.

Vós non sodes Eu.

Escoito eses chíos, miradas baleiras

vexo sombras, podres todas

Eu son o que máis amo.

Sofren inocentes, morren enfermos

xente de pó, vanse nun sopro

Eu devezo ser Eu.

Nun mundo cheo de escoria

Eu-escoria

vós non sodes Eu.

Fonte da música: BAproject

Iter

(Recomendo activar o reproductor de música para mellor experiencia)


Soñei outra vez coa súa face

tentado polas traidoras lembranzas

dun daqueles días perfectos,

dos que se alimenta o meu pequeno desexo.

Atopei outra vez o bosque verde

crecendo na fenda aberta

medrado da esperanza nova,

segado por experiencia vella.

Recordo outra vez a dor vítrea

xa parte dunha rutina máquina

envelenada con dúbida e preguiza,

e así prezada polo masoquismo da vida.

Anhelo unha nova historia

na cal poida soñar contigo

collerte da túa man

sen medo a lembrar

o meu pequeno desexo egoísta.

Fonte da música: OCremix

Scriptum

Decidín tinguir esta historia

nas páxinas dos libros

con tinta morna.

Domei verbas esquivas

e versos vivos

en raias de grafito.

Viaxo nun fío de irrealidade

do cal pende a miña mente

mais o meu lapis.

Tento crear intres de movemento

escribir un verso da miña historia

e viaxar máis aló da memoria.

Vaga

Vin amenceres dende o sol

as marabillas do presente imperfecto

e mesmo acariñei o ceo.

Persigo a vaga inalcanzable

do meu pequeno desexo egoísta

para sequera sentila nos beizos.

A vaga extinta da miña ánima

a última estrela do meu firmamento

a palabra do eu verso.

Azul

A cor da dor é azul

coma o das bágoas

e coma o do seu nome.

Doe cando lembras

cando te viches nos seus ollos

ou cando deixou de mirarte.

Berras cara un ceo que non oe

cara un futuro que non chega

e cara o pasado que aferras.

Soamentes ergueraste de novo

se finalmente entendes

a cor da dor é azul.

Cronos

Cres que esqueces as caras,

cres que pasa outra páxina,

pero todo está naquela caixa de lata.

Lembras aquelas vivencias,

todas as memorias e experiencias,

contidas nun recipiente de metal.

Nesta caixa de Pandora,

antídoto daquel seu adeus

gardas as súas últimas verbas.

Noxo

Víanse sombras de ambición,

amparadas nun noxento orballo

atraídas por promesas de diñeiro

coma bechos ás uvas dun capacho.

Fío de cristal

Volvín sentir

aquelas emocións desexadas.

Volvín querer

voar cara unha chama.

Quixen dicir

tan só dúas palabras.

Quixen falar

e as verbas me traizoaban.

Teño medo

a arder sen control.

Teño pánico

a unha melodía sen son.

Vivo nun intre

fráxil coma un fío de cristal,

do que pendura a esperanza

ou un tráxico final.

No que tan só dúas palabras

escriben o final.

Tic-Tac

Espertar
horarios
présas
reloxo e axenda
a tempo completo
en todos lados
semellante prisión
de papeis e números
e contas perfectas.
Pero eu
pequena engranaxe
mínima peza
comezo a saírme
máis rápido...
máis!
TLING!

Ánima

Avante pola senda das estrelas,

a que foi unha vez aquela

perdida na porta dos soños.

Contempla a súa reflexión,

nun espello de consciencia

fendido pero sen gretas.

Vislumbra a súa forma

con ollos de experiencia

pechados pero con iris de ceo.

Busca o único que lle falla

nesta existencia de eternidade efímera,

achégase pero non acada.

Ánima quebrada pola sombra da dúbida,

sostida por esperanzas en tempo forxadas,

ferida por un baleiro cheo de lembranzas.

Ánima, avante en cometas azuis,

garda nos seus soños segredos

a palabra que falta nestes versos.

Estrela fugaz

Pequena flor de inmensidade branca,

na dozura discreta de fonda fraga,

entre árbores no berce da verde terra.

Teito azul deste xardín sempre verde,

baixo suave infinido da súa ternura,

co cobertor estelar do maxín sen teima de tebras.

Nesta amable illa cuberta de mornas néboas,

crece a estrela branca no discreto aloumiño,

deste mundo segredo por follas protexido.

Haicu II

Papeis en branco

cos lapis afiados

Vinte pensando

Haicu I

Enerxía solar

mar azul infinito

son de paxaros

Branco

Naceu coma os outros;

mistura de sensacións,

cúmulos de pensamento,

nubes de emocións.

Creceu coma tantos;

forma viva e vibrante,

bebedora de soños,

seguindo sempre adiante.

Sentiu coma moitos;

pero...

parouse, comezou a mirar,

podía ver máis alá.

Separouse de todos;

as súas cores eran unha,

mudara brillante nos ceos,

deixaba atras liñas de verso.

Renacera coma él.

Él que son eu agora.

Eu que son él antes.

Nós, que formamos a Branco.