Naceu coma os outros;
mistura de sensacións,
cúmulos de pensamento,
nubes de emocións.
Creceu coma tantos;
forma viva e vibrante,
bebedora de soños,
seguindo sempre adiante.
Sentiu coma moitos;
pero...
parouse, comezou a mirar,
podía ver máis alá.
Separouse de todos;
as súas cores eran unha,
mudara brillante nos ceos,
deixaba atras liñas de verso.
Renacera coma él.
Él que son eu agora.
Eu que son él antes.
Nós, que formamos a Branco.
Ningún comentario:
Publicar un comentario